W dobie, kiedy działania ekumieniczne między tzw. tradycjami chrześcijańskimi, zakładają różnego rodzaju kompromisy, w tym również natury doktrynalnej, tego rodzaju pytanie wydawać się może niemal surrealistyczne. Dla wielu, odpowiedź na nie jest oczywista i to niezależnie od tego, jaki pogląd przyjmą. Starając się odpowiedzieć na to pytanie w tym artykule, przyjrzymy się temu zagadnieniu z perspektywy baptystycznej, a dokładniej to zostało zapisane w 2 Londyńskim Wyznaniu Wiary z 1689 r. (Konfesja Londyńska/2LWW 1689). Aby jednak dokładniej zrozumieć poruszony w tym artykule problem, należy wpierw zapoznać się z tym, czego Konfesja Londyńska uczy na temat natury kościoła:
2LWW 1689 XXVI.1:
Powszechny lub uniwersalny Kościół jako dzieło Ducha, prawdy i łaski jest niewidzialny. Składa się z ogólnej liczby wybranych, którzy byli, są lub będą zgromadzeni w jedno w Chrystusie, który jest głową Kościoła. Ten Kościół jest małżonką, ciałem i pełnią Chrystusa, „który wszystko we wszystkim wypełnia”. Punktem wyjścia 2LWW 1689, w kwestii nauki o kościele, jest fakt, że kościół powszechny czyli inaczej katolicki (gr. καθολικός powszechny) składa się ze wszystkich wybranych Bożych wszędzie i w każdym czasie oraz to, że jest niewidzialny.
Pierwszy paragraf rozdziału 26 wyraźnie ukazuje nam naturę kościoła. Przynależność do tego niewidzialnego, powszechnego kościoła jest dziełem Ducha Świętego, a nie kwestią przynależności do jakiejkolwiek sformalizowanej instytucji, co w jasny sposób przeczy twierdzeniom Kościoła Rzymu na temat swojego własnego znaczenia. Rzym naucza, że kościół powszechny (katolicki) istnieje w formie instytucji, którą założył sam Jezus Chrystus i utożsamiając się z nią, czyni pojęcia Kościół Rzymskokatolicki oraz kościół katolicki synonimicznymi. Formułując definicję kościoła powszechnego 2LWW 1689 przeciwstawia się rzymskiej perspektywie. Kościół powszechny, jako dzieło Ducha Świętego, choć znany Bogu, jest niewidzialny i składa się z wszystkich Jego wybranych, którzy byli, są i będą oraz jest ściśle związany z Chrystusem, jako swoją głową. Ten niewidzialny kościół powszechny staje się widzialny przez lokalne zgromadzenia widzialnych świętych, którzy wyznają swoją wiarę. Tak sformułowana baptystyczna doktryna kościoła powszechnego w oczywisty sposób przeciwstawia się także nauczaniu Rzymu w kwestii autorytetu czyli tego, kto zarządza kościołem powszechnym, a dokładniej rzecz biorąc, kto jest głową kościoła powszechnego.
2LWW 1689 XXVI.4
Pan Jezus Chrystus jest głową Kościoła. Z ustanowienia Ojca Jemu została powierzona najwyższa i absolutna władza do powołania, utwierdzania, kierowania i rządzenia Kościołem. Jest rzeczą niemożliwą, aby papież rzymski w jakimkolwiek rzeczywistym sensie był głową Kościoła, ponieważ jest on antychrystem, opisanym w Piśmie Świętym jako „człowiek grzechu”, „syn zatracenia”, który„wynosi się” w Kościele przeciwko Chrystusowi i „ponad to wszystko, co jest nazwane Bogiem”, którego „Pan zniszczy jasnością przyjścia swego”.
Jako, że kościół powszechny (katolicki) jest niewidzialny, to pytanie o naturę władzy i kierowania kościołem staje się niezwykle ważne. Czy władza nad kościołem powszechnym ma charakter niebiański czy ziemski, niewidzialny czy widzialny i na to pytanie odpowiada paragraf 4. W pierwszym zdaniu zidentyfikowana zostaje prawdziwa głowa kościoła powszechnego, a w drugiej obnażony zostaje ten, kto uzurpuje sobie prawo do autorytetu głowy kościoła katolickiego. Prawdziwą głową kościoła powszechnego jest tylko i wyłącznie Pan Jezus Chrystus, który sprawuje nad całym kościołem absolutną władzą realizowaną poprzez powołanie, utwierdzanie, kierowanie i rządzenie, przez co kościół powszechny jest poddany tylko i wyłącznie swojemu suwerennemu Panu. W ten sposób 2LWW 1689 prezentuje nauczanie Rzymu, na temat pozycji papieża, jako stojące w sprzeczności z wyjątkową pozycją Pana Jezusa Chrystusa.
Papieże Rzymu określają swój urząd łacińskim terminem vicarius Christi co w języku polskim tłumaczone jest jako wikariusz Chrystusa. Termin wikariusz oznacza tego, który jest ustanowiony w miejsce kogoś innego. Tak więc zgodnie z nauczaniem rzymskiego kościoła, papież jest ustanowiony, tu na ziemi, w miejsce Chrystusa i pełni w kościele widzialną rolę głowy w miejsce niewidzialnej głowy czyli Jezusa Chrystusa. Co ciekawe, łaciński termin vicarius Christi odpowiada greckiemu terminowi antichristos (1J 2:18), który może oznaczać zarówno kogoś przeciwstawiającego się, jak i kogoś ustanowionego w miejsce Chrystusa, co odpowiadałoby twierdzeniom Rzymu. Dlatego właśnie 2LWW 1689, nazywając papieża Rzymu antychrystem, wyraża w ten sposób prawdę, że papież ustawiając siebie w miejsce Chrystusa, jako widzialną głowę kościoła, tak naprawdę przeciwstawia się Chrystusowi.
2Tes 2:3 Niech was nikt w żaden sposób nie zwodzi. Ten dzień bowiem nie nadejdzie, dopóki najpierw nie przyjdzie odstępstwo i nie objawi się człowiek grzechu, syn zatracenia; Który się sprzeciwia i wynosi ponad wszystko, co nazywa się Bogiem lub co jest przedmiotem czci, tak że zasiądzie w świątyni Boga jako Bóg, podając się za Boga.
Twórcy 2LWW 1689 widzieli wypełnienie tego proroctwa, zawartego we fragmencie listu apostoła Pawła do kościoła w Tesalonikach, w uzurpowaniu sobie przez papieży pozycji widzialnej głowy kościoła powszechnego. Jednocześnie, w przeciwieństwie do rzymskiego katolicyzmu, biorąc pod uwagę pojęcie antychrysta zawarte w 1J 2:18 teolodzy baptystyczni, choć nie tylko, nie zawężali go do jednej osoby, a raczej interpretowali jako system. Termin antychryst był więc rozumiany jako synonim urzędu piastowanego, w danym momencie, przez jedną osobę, a jednocześnie na przestrzeni wieków przez wiele osób, tak, że każdy człowiek, obejmujący urząd papieża Rzymu, stawał się de facto antychrystem.
Odpowiadając więc na tytułowe pytanie, z punktu widzenia historycznego baptyzmu, a zwłaszcza 2LWW 1689, każdy papież obejmujący ten urząd jest antychrystem, przez to, że zaprzecza absolutnej i realnej władzy Jezusa Chrystusa jako głowy całego kościoła powszechnego, uzurpując sobie, w Jego miejsce, miano „widzialnej głowy kościoła”.
h2ehso
y4h6oz